کد مطلب:43676 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:26

گنجینه پرسمان » خانواده و زندگي

روزي يكي از هم كلاس هايم از اين كه دوست پسر ندارم، به من خنديد و مرا امل صدا زد. هر جا از حجاب گفم، مرا به تمسخر گرفتند. حرف از خدا زدن اين همه دردسر دارد؟

تا شدم حلقه به گوش در ميخانه عشق هر دم آيد غمي از نو به مبارك بادم

حرف از خدا زدن و در راه خدا بودن، دردسرهاي بسيار بيشتر از اين به همراه دارد. آنچه شما آورده ايد، تنها مورد بسيار ناچيزي از آنها است.

مگر اولياي الهي و بزرگان دين نبودند كه سختي و مشكلات و طعنه و زخم زبان هاي بسيار سنگين را به جان خريدند ، اما از راه خدا و جلب رضاي او و دوستي خداوند دست نكشيدند؟

پيامبران و اولياي الهي نيز همواره با اين گونه برخوردها مواجه بوده اند. امام صادق(ع) به علقمه كه از تهمت زدن مردم ناراحت شده بود فرمود: مردم را نمي توان راضي نگه داشت و جلو زبان آنان را نمي توان گرفت. شما انتظاري داريد كه براي پيامبران خدا نيز انجام نشده است. مگر يوسف را متهم نكردندكه قصد زنا داشته است؟

مگر مردم نگفتند: بيماري ايوب كيفر گناهانش مي باشد؟ مگر به موسي اتهام ديگري نبستند؟ مگر تمام پيامبران را جادوگر و دنيا دوست نخواندند؟ مگر نگفتند: مريم از راه نامشروع باردار شده است؟ مگر محمد(ص) را شاعر و مجنون نخواندند؟.(1)

خداوند در مورد انسان هاي مؤمن مي فرمايد: و هيچ عيبي در آن ها نيافتند جز آنكه به خداوند ايمان داشتند.(2)

قرآن كريم نترسيدن و توجه نكردن به انتقاداتِ بي جا را از صفات نيك كساني مي شمارد كه در راه خدا تلاش و مجاهدت مي كنند.(3)

يكي از روانشناسان مي گويد: اگر مي خواهيد از انتقاد بي جا، نگران نشويد، به خاطر داشته باشيد كه انتقاد بي جا و ظالمانه، خود يك نوع تعريف و تحسين در لباس مبدّل است. فراموش نكنيد كسي به سگ مرده لگد نمي زند.(4)در واقع چنين كساني چون توانايي و قابليت و همت و تلاش رسيدن به كمالات را ندارند، سعي مي نمايند ديگران را تحقير كنند. اينها چيزي مي گويند كه هيچ گاه يقين به آن ندارند، بلكه حتي مي فهمند كه خوب و بد چيست، اما مي خواهند خود را فريب دهند.

آن چه مهم است، گام نهادن در مسير سعادت و عمل به وظيفه و كسب رضايت پروردگار است. اگر ما حجاب را به عنوان يك ارزش تلقي كرديم، بايد با قاطعيت از آن دفاع كنيم و تحت تأثير حرف ديگران قرار نگيريم. راه مقابله با قضاوت هاي سطحي ديگران، بي توجهي و بي اعتنايي به حركات زشت و جاهلانه است. قرآن مجيد يكي از اوصاف پارسايان را بي اعتنايي توأم با بزرگواري مي داند و مي فرمايد: بندگان خاص خدا كساني هستند كه وقتي جاهلان آنان را خطاب مي كنند و به سخنان زشت مي پردازند، در پاسخ سلام مي گويند.(4) اين سلام ناشي از ضعف و درماندگي نيست، بلكه وداع گفتن با سخنان بي منطق آنان و حفظ كرامت و بزرگواري خويش است. امام علي(ع) مي فرمايد: با ناديده گرفتن چيزهاي كوچك، خود را بزرگ كنيد و بر قدر و منزلتتان بيفزاييد.(5) با اين روش ديگر انسان احساس حقارت نمي كند، بلكه در ديگران تأثير مي گذارد.

خواهر گرامي، موضوعي كه نوشته ايد، مخصوص اين زمان نيست. هميشه افرادي بوده اند كه اهل حق را با زبان اذيت كرده اند. قبل از انقلاب، افراد مذهبي از اين مسئله رنج مي بردند. پس از انقلاب نيز در زمان جنگ عده اي كنار گود نشسته و رزمندگان را ملامت مي كردند، ولي كسي كه به درستي و حقيقت كار خود اطمينان دارد، از كوره در نمي رود و هزينة باورهاي خود را مي پردازد كه يكي از آن ها شنيدن سخنان ناروا است.

گفتار و كردار ديگران نبايد مبناي تصميم گيري ما باشد. اعتماد به نفس و استقلال فكر مي تواند از نگراني ها پيشگيري نمايد. امام كاظم(ع) بر اين امر تأكيد كرد و خطاب به هشام فرمود: اگر گردويي داشته باشي و ديگران به تو گويند: چه گوهري داري، وقتي خودت مي داني آن چه در دستت است گردو است، نبايد اين سخن در تو اثر داشته باشد. اگر گوهري در دست داشته باشي و به تو بگويند: اين گردوها را از كجا آورده اي، نبايد ترتيب اثر دهي. اين سخن نبايد به تو آسيب رساند، در حالي كه مي داني گوهر در اختيار داري.(6)

خداوند در قرآن مي فرمايد: اي كساني كه ايمان آورده ايد، مراقب خويشتن باشيد. (و مطمئن باشيد) اگر هدايت يافته باشيد، گمراهان هيچ آسيبي به شما وارد نخواهند كرد.(7)

حافظ نيز زيبا مي سرايد.

تو با خداي خويش انداز كار دل خوش دار كه رحم اگر نكند مدعي، خدا بكند

پيشوايان دين به ما آموخته اند كه پيرو جوّ و متأثر از افكار عمومي نباشيم و بر پايه خِرَد ورزي و مصلحت انديشي گام برداريم و از قضاوت و نگاه تحقير آميز ديگران، ترسي به خود راه ندهيم كه خداوند با نيكوكاران است.

چه بسيار افرادي كه به جهت ضعف ايمان و اعتقاد به خدا و نداشتن اعتماد به نفس با همين الفاظ دروغين و فريبكارانه مانند امل، از جاده صداقت و پاكي و عفت به در آمدند و عاقبت به جايي كشيده شده اند كه جز تاريكي و ظلمت و بي كسي و پوچي نتيجه اي به بار نياوردند. به ياد داشته باشيم افتادن و غلطيدن در گناه و سپس غرق شدن در آنها به حدي كه ديگر نمي توان از آن بيرون آمد، ابتدا با همين حرف ها و كارها شروع

مي شود. ابتدا با چيزهاي بسيار ساده مانند رابطه معمولي با يك پسر و بي اعتنايي به حجاب شروع مي شود، سپس به جايي ختم مي گردد كه هيچ گاه خود شخص تصور نمي كرد و يا حتي از تصور آن در ابتدا وحشت مي كرد، ديگر حتي ايناحساس در او مي ميرد. و يا چيزهاي زيبا براي او زشت شده و زشت زيبا نمايان مي شود، افراد زيادي را سراغ داريم يا داستان هاي آنها را شنيده ايم كه جز تأسف و تأثر انسان را بر نمي انگيزد ، اما متأسفانه انسان هاي غافل و يا شهوت پرست از آنها درس عبرت نمي گيرند.

اگر كسي به اشتباه به شما توهين كرد، با پاسخ دندان شكن او را براي هميشه پشيمان كنيد. مطمئن باشيد كه ديگر تكرار نخواهد شد. دوري از اجتماع، راه حل مناسب براي مقابله با مشكلات نيست بلكه صورت مسئله را پاك كردن است.

پي نوشت ها:

1. سفينه البحار، ج 2، ص 511، ماده لسن.

2 . بروج (85) آيه 8.

3. مائده (5) آية 54.

4. ديل كارنگي، آيين زندگي، ص 201.

5. فرقان (25) آية 63.

6. تحف العقول، ص 224.

7. بحارالانوار، ج 1، ص 136.

8 . مائده (5) آيه 105.